Padre Pio on Anxiety

www.apostleshipofprayer.org

Maging Daan ng Pagpapalaya

Ngayon ang bisperas ng paggunita ng Pagdedeklara ng Batas Militar noong 1972. Tatlumpu’t walong (38) taon ang nakaraan nang maranasan ng sambayanan ang bangungot na ito at marami ang nais na lumimot dahil sa mga masasamang naging dulot nito. Kaya bihira na itong binabanggit. Marahil kakaunti na lang ang nakakaalam sa inyo nito dahil malayo ito sa inyong karanasan. O kaya, talagang wala nang nakaaalala dahil madali raw makalimot ang mga Pilipino.

Samantala, may manaka-naka pa ring nagtatanong –“E, bakit nga bang dapat itong maalala?

Maraming historyador, manunulat, makata at iba pang mga pantas ang nagsasabing ang panahong ito ang maituturing na Panahon ng Kadiliman o Dark Ages ng Pilipinas, dahil nawala ang kalayaang tinatamasa nito sa matagal nang panahon. Sa isang bagsak ng batas na madaliang itinalaga, namatay ang ilaw ng kalayaang tinatamasa ng mga Pilipino. Ang mga pahayagan, radyo, sine at ano mang uri ng media ay hawak at kontrolado ng mga kinauukulan. Bawal na ang magsalita ng masama laban sa pamahalaan. Bawal ang magpahayag ng sarili, bawal ang magpagabi, bawal ang magsulat sa mga pader. Bawal dito, bawal doon. Kung anu-anong bawal ang lumaganap noon. Sa pagkawala ng KALAYAAN, doon nadama kung gaano ito kahalaga.

Ano nga ba ang kalayaan? Ang akala ng iba, ang pagiging malaya ay ang kakayahang gawin ang lahat ng nais mo, kahit saan at kailan mo gusto. Subali’t kung hihimayin ang salitang ito, naroon ang KA na ang ibig sabihin ay may kasama, maaaring tayo o ibang indibiduwal, at ang salitang LAYA o freedom o pagkawala o pagkahulagpos. Sa gayon, ang kalayaan ay hindi pansarili lamang, kaakibat nito ang kapwa. Ang pagiging malaya ay hindi lang para sa sarili kundi pagkilala rin sa kalayaan ng iba. Ang pagpapalaya ng sarili ay pagpapalaya rin ng iba.

Paano nga ba natin isinasabuhay ito? Paano natin ginagamit ang kalayaan? Ginagamit ba natin ito para sa kapwa lampas sa sarili? Ginagamit ba natin ito upang magawa ang nararapat at tama? Ginagamit ba natin ito upang ipahayag ang katotohanan o para ipagkalat ang kasinungalingan? Ginagamit ba natin ito upang bumuo o gumiba ng pagkatao ng iba ? Ginagamit ba natin ito upang huwag gawin ang kaya dahil hawak naman natin ang buhay at sarili ? O ginagamit ito upang maipahayag at maipakita ang ating “pinaka” – galing at lakas?

Sa iba’t ibang pagkakataon, tayo’y hinahamong maging mabuti at karapatdapat na behikulo ng kalayaan. Handa ba tayo sa tawag na ito ? Kaya ba nating panindigan ang kaakibat nitong pagpapakasakit? Winika nga ni Mohandas K. Gandhi ,ang dakilang bayani ng India, “In order to be independent and free, we must prove ourselves worthy of it.” Kung minsan,nasasayang ang kalayaan dahil nabubusabos, naaabuso o kaya’y napapabayaan ito. Kaya’t makararanas at makararanas tayo ng kawalang kalayaan, hangga’t hindi natin ito pinagyayabong at pinangangalagaan. Ang kalayaan ay hindi ibinibigay, ito ay ipinaglalaban. Ang kalayaan ay para lamang sa mga matatapang na kayang yakapin ang kakambal nitong pananagutan. Ang ayaw ng pananagutan ay nanatiling may piring ang mata at nakagapos ang kamay at paa.

Manalangin tayo:
Panginoon, alam naming pumapasok Ka sa daloy ng kasaysayan. Ikaw, na nag-alay ng buhay upang kami’y lumaya sa kasalanan. Nawa’y maging karapatdapat kami sa pagpapalaya Mong ito. Nawa’y kami’y Iyong maging mata upang makita namin ang katotohanan; Iyong tenga upang marinig namin ang daing ng aming kapwa; Iyong bibig upang maipahayag ang katotohanan; Iyong kamay at paa upang kumilos tungo sa ikabubuti ng lipunan. Nawa’y magamit namin ang kalayaang Iyong alay tungo sa pagpapalaya rin ng aming kapwa. Amen.


Estela Banasihan
Guro, Araling Panlipunan II at III

A RESPONSE TO A CALL

For four months now, I have been living at Arvisu House as a Jesuit candidate and doing my own discernment; a discernment governed by structures and, more importantly, filled with silence and prayer; a discernment done as a way to know what God is calling me to be---a call that might have been ignored for so long; a possible invitation to embrace the religious life as a Jesuit priest.

For almost four months now, I have never had a chance to sleep at night for more than six hours straight. I usually have to wake up at 5:00 AM and go to bed at around 11:30 PM. I have only been to the movies thrice. I have only been to the mall 5 to 6 times. I have only had five dinner parties with friends which used to be almost a weekly activity. I have never had a chance to come home later than the curfew time at 6:00 PM except on Fridays and Saturdays. I have never had a chance to go out on my own or with friends during weeknights. I have never seen any television shows. And I have only watched one UAAP basketball game this year.

I have been feeding Georgy and Daki, our two beautiful dogs as well as the fish in the aquarium every single day. I have been washing heavy pots and pans which, ironically, has become my favorite workout activity. I have been helping out in cleaning the house and the bathrooms every Saturday. Sometimes, on Saturdays, too, I have to wake up at 3:30 AM and head to Marikina Wet Market to do the weekly marketing.

The list never seems to end.

It wasn’t an easy decision to finally acknowledge this call. To respond to this call means having great courage to go out of my way and leave my comfort zone and to conquer the fear of giving up and losing a lot of things that matter most to me---family, friends, relationships, time, etc. To have this courage means to learn to let go of these things despite many uncertainties that await and just trust in the Lord that he will take care of everything.

Secondly, to respond to this call means knowing God and establishing a rather personal relationship with Him. I am very much aware that this entails knowing myself first as well as opening myself to Him by acknowledging my gifts, strengths and abilities. On the other hand, it also means humbly accepting my own inadequacies and incapacities and unworthiness. But though it is good to acknowledge these things, I have long since realized that God does not measure my worth based on the things that I do not have but on what I have instead. It doesn’t matter if I am weak because it is God that will give me the strength. It doesn’t matter if I’m imperfect but what matters is to use my imperfections to challenge myself to do more. Having these inadequacies, incapacities, or imperfections does not make me less deserving of God’s love than others. Acknowledging these things is true self-knowledge—regarding myself as God sees me.
Lastly, to respond to this call means acknowledging that desire to follow Him, serve Him and love Him. In Arvisu, we have different family backgrounds and social status, different skills and talents, different political views, different attitudes and values. We get pissed off with each other. But despite these, we learn to allow God to speak to us through each other, through our indifferences and peculiarities. We also question a lot of things and, sometimes, we complain. We overly get tired because of the never-ending demands. We argue a lot. We struggle with so many things. We commit mistakes. But, nevertheless, we willingly and obediently follow the formation process and find meaning even in the smallest of things. It is basically our desire to seek and respond to God’s love that keeps us aflame.

At this point, it is so premature to assume that I will, indeed, embrace a religious life by becoming a Jesuit priest. One certain thing is that there will be a lot of consolations and desolations. There will be a lot of challenges. There will be a lot of issues to deal with. But it is the courage, the openness, and the desire to love Him that will keep me going.

I can also say that I still do not completely understand the full meaning of “calling.” And I don’t think I will be able to do so. What I know is that I am very much inspired to respond to God’s invitation to follow Him, serve Him, and love Him. I am here because I have chosen to love Him back despite the fact that I can only give love Him as much.

I may be responding to a call that is very much different from yours----my dear students. As students, you may be called by God to be diligent in your studies; to prioritize your academics more than anything else; to always find meaning in the tons of requirements that you are asked to submit; to never cease to learn new things and apply them to real life experiences; to be a genuinely good friend; to be a compassionate classmate; to be a loving and obedient son; to be a good role model to the younger students; to be a responsible class or org officer; to comply with the rules set by the school; or to simply show respect for others.

What is God calling you to be? Have you stopped lately to listen to this call? How have you responded to this call?

“Lord, give us the courage to accept the things that you desire for us. Give us the openness to accept our incapacities, inadequacies, and imperfections. Help us not to dwell on these things but instead, use these things to serve You and love You. Grant us the humility to accept that it is only You who is perfect. Finally, keep the desire in our hearts burning so that we are able to love You and follow You no matter where You will lead us. Amen.”


Lloyd V. Sabio

ANG KAARAWAN NG INANG MARIA

Setyembre. May kung anong hatid ang buwan na ito.Para bang nagbibigay-hudyat sa atin para magsaya at mapuno ng pag-asa.Kapag tumapak na kasi ang kalendaryo sa buwang ito, umpisa na ng countdown.Bawat pisara sa mga silid-aralan ay siguradong may nakasaad na “____ days before Christmas!” Ang mga morning shows sa telebisyon ay may iba’t-ibang choir na umaawit ng Christmas carols, ang mga department stores ay nagdi-display na ng mga naka-eengganyong mga palamuti para sa Pasko,at ang sikat na Policarpio Street sa Mandaluyong ay naghahanda na para i-showcase ang kanilang mistulang Christmas village.Pero teka,bago ang Pasko, kaarawan muna ng ating Mahal na Ina. Setyembre bago Disyembre. Bago isinilang si Kristo, isinilang muna ang kanyang Mahal na Ina. Bakit nga ba natin ipinagdiriwang ang kaarawan ng tinatawag nating lahat na “Mariang Ina Ko”? Gaano ba siya kahalaga sa atin bilang mga Kristyano?

Para sa ating mga Pilipino at maging sa mga tao sa ibang panig ng mundo, ang pagdiriwang ng kaarawan ay isang mahalaga at masayang okasyon. Para bang sa bawat selebrasyon – ke pansit lang at ice cream ang meron, ito ay nagsasabi sa may kaarawan na “ikaw ay espesyal, ikaw ay minamahal, ikaw ay natatangi, masaya kami na nandyan ka.” Ganito rin ba ang ating damdamin o saloobin para sa Mahal na Birheng Maria?

Sa lahat ng masasakit at mahihirap na dinaraanan natin sa buhay, ang Birheng Maria, pareho ng ating mga ina, ang siya nating takbuhan. Sa bingit ng hukay, gusto nating tangan niya ang ating mga kamay sabi nga sa isang awiting pandasal. Ilang beses na ba tayong dumulog sa kanya sa oras ng kalungkutan, kapighatian at matinding pangangailangan? Bakit mayroon siyang shrine sa Edsa? Bakit kaya sa loob ng 300 na taon ay nagawa ng ating mga kababayan sa Bikol na mahalin at magkaroon ng debosyon kay Ina o ang Our Lady of Penafrancia – na isa lamang sa napakaraming imahe ng Mahal nating Ina?
Bakit tayo nagrorosaryo?

Ang kaarawan ng Birheng Maria ay siya lang namang nagbigay-daan sa pagluwal sa Tagapag-ligtas. Si Maria ay ipinagdalang-tao ng kanyang ina na si Anna. Siya na ipinagdalang-tao ay siya ring nagdadala ng mga tao palapit sa Diyos, palapit sa kaligtasan. At ang kaganapan ng lahat ng ating minimithi at pinapangarap ay nanggaling sa kanyang sinapupunan. Paano ba siyang hindi magiging espesyal? Paanong hindi natin mamahalin? Paanong hindi itatangi? At paanong hindi maghahatid ng saya at pag-asa sa atin? Hindi ba’t tulad ng ating mga ina, nilalapitan natin siya bilang ating taga-pamagitan? Kapag may kailangan kay itay at nahihiya o natatakot tayong magsabi, di ba kay inay tayo lumalapit? Kapag tayo’y may sakit, hindi ba’t ang mga nanay natin ang ating tinatawag at gusto laging andyan sa bawat ingit?

Kung kaya’t tulad ng isang anak na mapagmahal sa kanyang Inang natatangi, gusto nating ipagdiwang ang kanyang espesyal na araw. Ano’ng handa ba ang magpapaligaya at makapagpapataba ng kanyang puso? Ano ba ang maaari nating gawin? Sa aking tingin, kaya tayo naglulunsad ng KFD. Ito ang ating regalo sa Mahal nating Ina. Ito ang ating pagpapakita na mahal natin siya dahil mag-aalay tayo ng ating mga sarili upang matugunan ang pangangailangan ng iba pa niyang mga anak na naghihirap. Hindi ba’t ganyan ang nakakapagpasaya sa isang ina? Ang makita ang kanyang mga anak na nagmamahalan at nagtutulungan?

Sa iyo, mahal naming Ina, maligayang kaarawan! “ikaw ay espesyal, ikaw ay minamahal, ikaw ay natatangi, masaya kami na nandyan ka.”


Tayo’y manalangin:

Panginoon,

Kami po ay nagpapasalamat sa inyong pagkakaloob sa amin ng isang Inang Mariang mapagmahal, matiisin, matatag at malalim ang pananamplataya. Ang kanyang kaarawan ay nagbigay-daan sa aming kaligtasan. Harinawa ay kasihan mo kami ng Iyong mahal na grasya upang higit pa naming siyang mahalin at gayahin. Patuloy pa sana niya kaming gabayan ay akayin sa aming paglalakbay tungo sa Iyo, Panginoon ng Kaliwanagan. Amen.

Inihanda ni: Meng N. de Guia

Source of picture: http://campus.udayton.edu/mary//meditations/birthday.html