Meet the Jesuits (MTJ)

Last Saturday, 13 November 2010, 24 Juniors and Seniors of the Ateneo de Manila High School attended the Meet the Jesuits (MTJ) session. For one full day, it was all about knowing the Jesuits, and their stages of religious formation.

The AHS students listened to many Jesuit vocation stories and visited the following Jesuit formation houses: the Jesuit Residence , where a hearty lunch was served, the Loyola House of Studies where they went up to "Titanic", and the Arrupe International Residence, where the AHS students had recreation and met young scholastics from Myanmar and East Timor. The day ended at the Arvisu Pre-Novitiate House at Varsity Hills, where the Sunday anticipated Mass was celebrated.

Many thanks to the Jesuit Vocation Promotion Team, Bro. Jody Magtoto, S.J, Fr. Manny Perez, S.J., Fr. Bill Kreutz, S.J., Fr. Jun Viray, S.J., Fr. Lester Maramara, S.J., Fr. Xavier Olin, S.J., Fr. Eli Lumbo, S.J. and the Jesuit Pre-novices at the Arvisu House.

The MTJ was a sneak peek into the life of the Jesuits. We hope that some day, many AHS students choose the priestly vocation, and serve the Lord by becoming a Jesuit.

San Estanislao Kostka: Santo at Binata

ni Ronan B. Capinding

Naaalala ko nu’ng magkasalubong kami ni Fr. Eli Lumbo, ang ating APFor.
Sabi niya sa ‘kin, “Ron, sa Nobyembre, buwan ni Saint Stanislaus Kostka. Bagay yata na Office of Student Activities ang manguna sa Monday reflections.“ Ang sagot ko naman agad, “Sure, Father.” At mabilis lang, naghiwalay na kami at nagpatuloy sa paglalakad.

Saka ko naisip, “Student Activities at St. Stanislaus Kostka?”. Hmm, hindi naman mahirap hagilapinang kaugnayan ng dalawa. Una, si San Estanislao ay estudyante at teenager, ang pinakabatang santo sa Kapisanan ni Hesus. Sa loob lamang ng labingwalong taon, naabot niya ang kabanalang hindi basta naaabot ng mga nakatatanda noong panahon niya, o kahit ng matatanda ngayon sa panahon natin. Kaya naman si St. Stanislaus Kostka mismo ang pintakasi (o patron saint) ng Mataas na Paaralang Ateneo. Isa kasi siyang huwarang binata. Isang tinitingalang halimbawa. Kamangha-mangha.

Isa pa, sa kaniya rin kinuha ang pangalan ng ating parangal para sa kabutihang asal at kaginoohandito sa Mataas na paaralang Ateneo. Napakadisiplinadong binata rin kasi ni San Estanislao; mabait
na kasapi ng pamilya, mabait na kaibigan at seminarista, madasalin, at palaiwas sa gulo at tukso.
Kagiliw-giliw. Kagiliw-giliw. Batang Santo. Pintakasi. Kamangha-mangha. Banal. Huwaran ng Kabutihang-asal.

Ano pa ba ang mga astig na bagay ang masasabi tungkol kay San Estanislao? Nariyan pang
nagpakita sa kaniya ang Mahal na Birhen noong maysakit siya dahil taimtim siyang nagdasal na
makatanggap ng sakramento kahit ayaw pumayag noon ng kumukupkop sa kaniya. Nariyan ding
hindi nagbagong-anyo ang kanyang mga labi kahit tatlong taon na siyang sumakabilang-buhay.
Kakaiba talaga. Katangi-tangi.

Aba, makikitang lampas na lampas pa siya sa pagiging basta estudyante lang. Kahit hindi larangan ng Student Activities, mayroon at mayroong makikitang kaugnayan kay San Estanislao. Kaya naman minsan tuloy, mas naididiin kung paano siyang naiiba sa karaniwang binatilyo. Kaya tuloy minsan, hindi natin siya magamit na halimbawa ng estudyanteng karaniwan. Nasasabi tuloy natin kung minsan, “Iba naman kasi si Kostka. Santo siya, e.”

Kaya para naman maiba, subukin natin siyang pag-usapan ngayon bilang karaniwang teenager.
Imbes na banggitin kung ano ang mga nagtatangi sa kanya sa iba pang bata, pansinin natin ngayon kung anu-ano ang naghahawig sa kanya sa mga kaedad niyang tulad ninyo.

Tulad ng marami sa inyo, mahirap dinsiyang awatin. Ayaw niyang paawat. Gustung-gusto niyang
pumasok sa Kapisanan ni Hesus sa napakabatang gulang. Ayaw ng tatay niya. Ayaw rin ng Direktor ng seminaryo sa lugar nila. Pero ayaw niyang paawat, naglakad siya ng napakahabang distansiya, nagbalatkayong pulubi habang naglalakbay, dahil determinado siyang mag-Heswita, kahit sa ibang
seminaryo pa sa labas ng kaniyang bayan. Parang kayo rin, ilang beses nang sinabing huwag
sumali sa ganyang komite, huwag kang mag-volunteer sa ganyang proyekto, huwag maging aktibo sa ganyang samahang pangmag-aaral, huwag nang ituloy’yan dahil naman required. Pero ayaw paawat. Kahit may tiis at dusa, ayaw niyong papigil kung buung-buo na ang loob niyong tumugon sa isang tawag. Batang-bata. Kostkang-Kostka.

Tulad din ninyo, may mga nagpapamiserable rin sa buhay niya. Alam ba ninyong binu-bully parati si Kostka noon? Hindi ng mga kamag-aral o kaibigan niya, kundi ng Kuya niya. Kaya naman mas mahirap dahil hindi talaga niya matatakasan. Lagi siyang inaalaska, inuutusan, binubuntal. Pero hindi siya pinanghinaan ng loob, tulad ng marami sa inyo. Hindi kayo pumapatol sa mga bully. Lalo na kung alam ninyo ang inyong halaga, ang inyong mga pagpapahalaga, ang inyong mga pangarap. Alam kasi ninyo kung sino kayo. At dahil doon, hindi kayang sirain ng kanyang Kuya ang diskarte ni Kostka. Parang siya na nga ang naging mas matanda at parang hinihintay na lang niyang tumanda rin ang kuya niya. Hindi siya pumatol, hindi siya nasira dahil dito. Kaya tuloy, nu’ng mamatay si Kostka, ang kuya niya ang pinakahumagulgol. At dahil sa masidhing pag-ibig sa nakababata niyang kapatid, hinangad din niyang mag-Heswita gaya ng kanyang kapatid.

At tulad uli ninyo, wala naman espesyal o kakaibang pagkakataon si San Estanislao na maging mabuti. Payak at karaniwan din lang ang mga pagkakataong mayro’n siya. Hindi siya bayani ng
digmaan; hindi rin nagpakamartir para sa pananampalataya; hindi naman umakda ng aklat; hindi rin siya naghimala. Wala lang. Karaniwan. Nang makapasok nga siya sa seminaryo, tuwang- tuwa siya dahil mithiin talaga niya ‘yon. Pero ang naging trabaho niya sa seminary kalaunan ay tagawalis ng sahig. Biruin n’yo ‘yon. Liban sa pagdarasal, ang umuubos sa panahon niya ay pagwawalis ng sahig. Parang mas kapana-panabik pa yata ang magbura ng pisara, o mag-class beadle, o mag-prayer leader, o mag-treasurer, o mag-Logistics Committee ng SophComm, o mag- Programs Committee ng Fair o mag-Org Head, o mag-Varsity, kaysa maging tagawalis ng sahig. Pero huwag ka, isa sa mga pinakasikat na hirit ni Kostka ay, "I find a heaven in the midst of saucepans and brooms." (2x). “May nasusumpungan akong langit sa mga dustpan at walis.” Pilyo man at parang walang galang, puwede ring masabing, “Aba, aba, aba! Dinaan ni Kostka sa pagwawalis ang paghantong sa langit.”

O sige nga. Ikaw. Buuin mo nga ngayon sa isip mo ang sarili mong bersiyon ng hirit ni Kostka. “
Dadaanin ko sa (blank) ang paghantong sa langit.” Hindi kailangang humanap ng bago o espesyal na gawain. Kahit ‘yung mga natitipuhan at kayang-kaya mo na ngayon, puwede na ‘yon. Halimbawa:
Dadaanin ko sa “pag-aaral sa pagsusulit” ang paghantong sa langit. Dadaanin ko sa “pagtulong
sa Palig” ang paghantong sa langit. Dadaanin ko sa “pagsisinop ng basura” ang paghantong sa
langit. Dadaanin ko sa “pagbati sa mga nakakasalubong ko” ang paghantong sa langit. Dadaanin ko sa “pagsisimba tuwing alas-siyete ng umaga” ang paghantong sa langit. At iba pa.

Basta dapat sana, mayroon kang Layunin o yayakaping Gawain o Paglilingkod, gaano man kaliit.
Layunin o Gawain o Paglilingkod. Na siyang magtutulak sa iyong higit pang kumayod at higit pang magdasal. Dahil kasi sa mga mithiin, lumalakas tuloy ang iyong pagkayod, lumalakas tuloy ang iyong pagdarasal, at hindi ka kayang tumbahin ng mga pumipigil sa iyo, ng mga nambu-bully at umaalaska sa ‘yo, ng kasimplehan at kahinaan ng papel na naitakda sa ‘yo. ‘Yun siguro ang kitang-kita kay Kostka. Minamalaki niya ang mga pagkakataong naibibigay sa kaniya. “Anuman ‘to, magiging daan ko ito patungong langit. Yayakapin at mamahalin ko ito, ipagdarasal ko ito, at ako ang magiging pinakamahusay at magiting na tagawalis ng sahig.” Ganyan na ganyan din ang tinatawag nating Magis dito sa Ateneo. Hindi nadaraan sa dami o laki ng nagawa, kundi sa pag-ibig na ibinuhos sa
ginawa. Love lang talaga ang Magis. Sabi nga: Lab talaga, at hindi Labis, ang Magis.

Sa halimbawa ni San Estanislao, nakikita nating tila mas masahol pa ang tumunganga kaysa
magkamali. Marami yatang mga santo ang nadapa rin at nagkamali. Pero walang santong
tumunganga. Lahat ng mga santo, nabuhay nang buhay na buhay. At huwag ka sanang tutunganga dahil kayo mo ring mabuhay nang buhay na buhay. Kung 1st year ka, namnamin mo ang mga iniaalok ng buhay- 1st year. Kung 2nd year, 3rd year o 4th year ka, sairin mo ang bulalo ng buhay-2nd year,3rd year o 4th year. Magising ka sana. Magsigla ka. Mabuhay. Ikagat mo nang malalim ang iyong mga ngipin sa anumang gawaing maaari mong pagbuhusan ng sarili at maaaring magtulak sa ‘yo sa taimtim na pagdarasal. Tingnan mo ang kinatawan ng klase mo sa Palig, ang IndAK, ang SophComm, ang Serye-Kabataan, ang mga sumali sa KLIK, at maraming iba pa. Buhay na buhay sila ngayon. Kayod nang kayod at dasal nang dasal sila ngayon dahil may pinili silang yakaping munting paglilingkod. “I find a heaven in the midst of saucepans and brooms.” Lahat ng nakapaligid sa iyong pagkakataon ngayon, malaki man o maliit, nag-aanyaya tungo sa kabanalan. Hindi na hinintay ni San Estanislao ang mga hamong malalaki at pangmatanda; naging santo siya sa pag-atupag sa mga simpleng gawain niya bilang isang binata.

Sa huli, San Estanislao Kostka AT mga Gawaing Pangmag-aaral: magkaugnay na magkaugnay nga. Pagiging Banal AT Pagiging Bata: hindi pala sila malayo o magkasalungat. Santo AT Binatilyo: dahil kay San Estanislao Kostka, alam na nating puwedeng-puwedeng magsabay ang dalawa.

Manalangin tayo. (sign of the cross)

Panginoon, Itulot po Ninyo, Na ang mga larangang aming sinusulit, gaano man sila kasikip, gaanoman sila kapuno ng pasakit, gaano man sila kayaman sa balakid, gaano man sila kapayak at kaliit,nang dahil sa aming pag-ibig at pananalig, ay maghatid nawa sa amin sa langit. Amen

San Estanislao Kostka, Ipanalangin mo kami. (sign of the cross). Magandang umaga, mga binata!

Pagninilay Matapos ang Nakabibiting Sembreak

Magandang umaga, mga Atenista. Ako si Chot, mula sa klaseng 4B, ang inyong Sanggu Chairman. At nagpapasalamat ako sa APFor sa pagkakataong itong manguna sa pagninilay, sa umagang ito ng pangalawang araw matapos ang ating sembreak. At malamang kaisa ko kayo sa pagsabing,

“Bitin!”, “Nakakatamad pa.”, “Ang ikli naman.”, “SEMBREAK BA ‘YON?”. Kahapon, kinukwenta ko kung gaano nga ba talaga kahaba (o kaikli) yung “bakasyong” kalilipas lamang. Pitong araw lang. Kaso, isa doon sa pito, nagamit sa kakatrabaho para sa mga nakatambak na proyekto at gawaing bahay sa iba’t ibang asignatura at, para naman sa mga guro, sa pagwawasto ng mga proyekto’t pagsusulit ng mga mag-aaral.

Isa pang araw naman para sa pagpunta sa probinsya para bisitahin ang puntod ng mga sumakabilang-buhay na kamag-anak at mahal-sa-buhay. At ang dalawa roon, ang Sabado at Linggo, ay talaga namang wala dapat pasok. At para sa mga guro naman, maaari pa sigurong mabawasan ng isa pa, gawa ng pamamahinga nang isang buong araw matapos ang pagod at saya sa mga pangyayari noong Delaney-Duffy Day rito sa Ateneo at sa Trinoma.

Pitong araw nga ba? Mukhang hihirit ang karamihang mga tatlo o dalawang araw lang siguro. Mukhang bitin nga.

Ngunit, bago niyo pa ako tulugan sa limang minutong nakalaan para sa pagninilay na ito, sa pagnanais ninyong pahabain pa ang sembreak na bitin, hinihiling ko sa inyo na gumising! Gising na tayo, mga kapatid kong Atenista! Kalahati pa ng taon ang hinaharap nating lahat! At kung sa limang minutong ito, ay hindi mo pa makuhang buhayin ang sarili, baka maiwanan ka ng mabilis na paglipas ng panahon. Kalahati NA LANG ng taon ang natitira. Halos kulang na nga sa kalahati ng taon. Ngayon, kung ang buong taong ito ang titingnan natin at hindi ang sembreak lang, malamang masasabi natin nang mas seryoso na mukhang bitin nga ‘ata.

Bitin. Sa pagkakataong ito, mabuti sigurong lumingon at tingnan ang mahabang landas na tinahak natin sa nakaraang mga buwan ng taong-aralang ito. Mahalaga rin sigurong timbangin natin ang ating mga sarili sa puntong ito: Ginawa ko na ba ang lahat ng makakaya ko bilang mag-aaral ng paaralang ito?

Maya-maya ri’y sasagutan na natin ang mga ebalwasyon para sa mga guro natin. Dahil sa ebalwasyong ito, natatauhan tayong pati pala ang ating mga guro, nagsisikap ding pagbutihin parati ang kanilang pagtuturo sa atin. Tayo mismong mga tinuturuan nila ang tinatanong nila ngayong nangangalahati na ang taon ng, “Kumusta ba? Ano ba ang palagay mo sa pagsisikap kong hubugin ka?” Tulungan sana natin silang makalap at mabasa ang mga kailangan nilang malaman, ang mga hinihingi nilang malaman mula sa atin.

Naaalala ko tuloy ang huling sesyon natin bago mag-sembreak, ang Delaney-Duffy Day. Sa sesyon nating iyon, ipinaramdam natin sa mga guro ang ating pagpupugay at pasasalamat sa kanila. Ipinadama natin sa kanila kung gaano natin sila pinahahalagahan. Sinikap natin silang pasayahin; sinikap nating patabain ang kanilang mga puso. Marahil, napasaya natin sila, kahit paano. Pero hindi nila iyon hinihingi. Pagkukusa natin ‘yon. Sana, natuwa sila.

Ngayon, itong evaluation ang talagang hinihingi nila mula sa atin. Gawin sana natin ito nang makatwiran at makatotohanan. Ibigay natin ngayon ang matitinong sagot natin sa mga tanong nilang, “Kumusta ba? Ano ba ang palagay mo sa pagtuturo ko?”

Ang hantungan ng mga evaluation forms na ito ay ang mismong mga guro natin. Hindi ang Punong-Guro o ang Pangulo ng Pamantasan. Hindi uubra ngayon ang ating mga walang-basehang pambobola o paninira sa kanila. Sila mismo ang babasa nito. At matatalino ang mga guro natin. Naitatangi nila ang mga sagot na may katuturan mula sa wala. Kaya huwag sana nating sayangin ang pagkakataon itong makatulong sa kanila sa pagsisikap nilang maunawaan tayo at paghusayin pa ang paglilingkod nila sa atin.

Isa lamang ito sa mga pamamaraan upang maabot ng mga guro natin ang mithiing nais din nating abutin – ang gawing mas mayaman, masaya at makabuluhan ang bawat minutong pamamalagi natin sa loob ng silid aralan. Gamitin nating lahat ang pagkakataong ito para pasalamatan at pahalagahan ang lahat ng natanggap natin sa mga nakaraang buwan dito sa Ateneo, at magbigay-pugay sa pamamagitan ng paglalahad ng mga mungkahi para sa ikabubuti pa ng ating samahan bilang guro at estudyante.

Nangangalahati na tayo, at sa mga pagkakataong ganito, karaniwang ginagamit ang kasabihan tungkol sa basong may laman: “Is the glass half full or half empty?” Ikaw ba ‘yung taong nakatingin lang parati sa bahaging walang laman, o sa bahaging may laman?

Isa pang pagmumuni: “Is the glass half full or half empty?” Hanggang ngayon, hindi ko alam kung bakit hindi na lang inumin ng kung sino mang nag-imbento ng kasabihang ito ang laman ng basong minamasdan niya. Nauuhaw ba siya? Naglalasing ba siya? Nagmi-meryenda ba siya? Mahalaga yatang pansinin, anuman ang kalagayan niya, na tumigil siya at nagtanong muna ukol sa iniinom niya. Minsan, iyon naman talaga ang mahalaga. Bago mo inumin ang kung ano pa man ang laman ng baso mo, tingnan mo muna. Nangangalahati pa lang ba, o paubos na? Pahalagahan ang sarap at sustansyang ibibigay sa uhaw mong nararamdaman. Tiyak na sasarap lang ang pag-inom.

Habang sinasagutan nang makatotohanan an evaluation, pagmunihan mo rin kung ano pa ang mga maaari mong gawin upang sulitin at simutin ang mga nalalabing araw sa silid-aralan. Malayo ang mararating ng pagsagot nang maayos sa ebalwasyon. Ito rin ang maipapamana natin sa mga mag-aaral ng mga susunod pang taon, ma mag-aaral sa AHS sa hinaharap. Maaaring dahil sa ating mga sagot, makikita rin ng mga guro ang babaguhin at pananatilihin nila sa mga susunod na taon para sa mga susunod nilang estudyante.

Kaya imbes na isipin lang natin ang ating mga sarili sa pagsagot ng ebalwasyong ito, isipin sana natin ang mas malawak pang larawan: ang nalalabing mga sesyon ng taong-aralang ito, ang pagsisikap ng mga gurong maunawaan tayo, ang mga mag-aaral ng mga susunod na taon, ang buong mithiin ng paaralan nating maging huwarang Mataas na Paaralan ng lahat.

Malay natin, baka dahil sa ebalwasyong ito, baka makuha pa nating mapunan o mapaapaw pa ang nangangalahati o paubos nang baso ng inumin.

Uulitin ko:

Nasa kalahati pa lang tayo ng taon, NGUNIT, kalahati NA LANG ng taon ang nalalabi; magdadapit-hapon na, ngunit magdadapit-hapon pa lang. Magising at mabuhay na, Atenista, ang dami mo pang magagawa, ang dami mo pang masisilayan!

Gawin sana nating mabuti ang ebalwasyon para sa ating mga guro.

Magtapos tayo sa pagdarasal ng Panalanin sa Pagiging Bukas-Palad. Sa ngalan ng Ama…

Panginoon, turuan Mo ako maging bukas-palad.
Turuan Mo akong maglingkod sa Iyo,
Na magbigay nang ayon sa nararapat nang walang hinihintay mula sa 'Yo.

Na makibakang di inaalintana ang mga hirap na dinaranas;
Na sa tuwina ay magsumikap nang hindi humahanap ng kapalit na kaginhawaan;
Na walang inaashan at hinihintay kundi ang aking mabatid na ang loob Mo ang siyang sinusundan. Amen.

Sa ngalan ng Ama…

WHAT IS YOUR GREATEST OFFERING?

The great Mahatma Ghandi once gave this challenge: to “be the change that you want to see in the world.” Therefore, instead of ranting about unjust social structures and pointing a finger at leaders for poor governance, I raised my hand and volunteered. A year after graduating from college, eager to prove myself to the world, I joined the 10-month volunteer program of Jesuit Volunteers Philippines or JVP. I followed the path that many others took before me, and in a sense, I continued the mission of those who also answered the call to serve and make a difference.

On my first assignment, I was sent to be a teacher to the tribal students in Lake Sebu, South Cotabato. I know that most people associate South Cotabato with kidnapping, Muslim extremism or violence. Fortunately, that was not how I experienced South Cotabato. Lake Sebu is a tourist destination with 7 breath-taking waterfalls and 3 wide lakes which are full with life and enriched by cultural tales.

However, I was not in Lake Sebu to be a tourist. I was there to make my small difference: to teach T’boli students in the mountains. I was quite surprised that when I met my first class of students, many were nearly twice my age, and no strangers to farmwork and hard labor. The sun darkened male students after days of planting or harvesting in the field. Many of my female students were already mothers who need to go home immediately after schoolhours to take care of children, and cook dinner for their families. Even with this age difference, the re-learning how to read and write, regaining the patience of study habits – all my students believed in the rewards of getting a good education.

You can say that I was hooked with making a difference. I did not put my hand down yet and re-volunteered. JVP then sent me to teach for another school year. This time, they gave me a rather difficult assignment: to teach yet again, but high up in the mountains of Miarayon, Bukidnon to teach Talaandig tribal students. The place didn’t have electricity at that time, save for the 4-hour evening electricity from a generator set. It was cold as Miarayon rests hundreds of feet above sea level. My students were sons and daughters of farmers who during weekends help in the field. They brave strong winds, long walks and cold mornings just to attend school. Their perseverance inspired me, and made me more patient with making lesson plans using a small lamplight.

My two years worth of volunteering were unforgettable. Being in South Cotabato and Bukidnon gave me the privilege of serving the marginalized. I went up to the mountains to make a difference. By rendering faith-driven service, I was changed.

Now, I know that that road that I chose might not be for everyone. Volunteering was the road I chose, the road I took to answer a challenge. Not all can pack their bags, go up to the mountains, and teach. Yet, one thing is for sure, we all can make a difference – wherever we are, with whatever we have to offer. And you can start making that difference now.

Today’s popular culture is teeming with hungry vampires, extra powerful werewolves, people who can change their appearance, levitate, apparate or move objects by merely looking at them. They are in this constant battle with other creatures, their strength and their special abilities are their great offering to win a certain war or challenge. We are fascinated by extra ordinary powers, maybe because we can identify with these characters, because we believe that there is power within, and a power to make a difference.

We are engrossed with magical and virtual characters, yet the truth is – we have our limits, we have mortal bodies, which we should listen to and take care of. And so let us look closer at how we are nourishing ourselves: are we exercising and eating a healthy balanced diet? Are we taking enough sleep and rest? And we ask ourselves further, how are we in our relationships? How am I as a person? As a friend? Am I kind? Am I forgiving? Am I loving? I suggest we answer these questions every now and then: because this mortal, blessed gift of life is all we have – and we have to make it our greatest offering.

We have God to thank for what is given us: our talents, skills and abilities, let us sharpen them. Let us share them.

We might not have washboard abs, and bursting muscles, we might not possess supernatural powers, but certainly, in our current state, we can do extraordinary things with great love, and hope.

And so let us thank and pray to God for this privilege to make our simple contribution of positive change, in our school, in our home and eventually in our society.

And so we pray in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit.

Heavenly Father,

We thank you for this gift of life.

We offer you this day, we offer You our joys, our challenges and pains.

Strengthen us in times of trials, renew us always in your love.

Bless our talents and abilities; bless our lives, as it is our greatest offering.

All these we pray through Christ our Lord,

Amen.

In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen.

Paano ba sinasalamin ang buhay natin ng mga librong binabasa natin?

Pagninilay ni JESUS FRANCISCO SERAPIO L. GERONIMO

Habang nag-aayos ako ng mga libro sa silid-aklatan, tumambad sa aking harapan ang librong “O.C.W. A Young Boy’s Search for his Mother” na siyang pumukaw sa aking alaala. Ang ugat ng istorya ay tungkol sa isang batang naghanap sa kanyang ina na kung saan sa kanyang sa murang edad nakaranas siya ng mga pagsubok at hirap sa kanyang paglalakbay. Hiwalay ang mga magulang niya, kaya nagpasya siya na hanapin ang katotohanan.
Parang ako! Naalala ko noong mga limang taong gulang pa lang ako nang iwan kami ng nanay ko. Tatlo kaming magkakapatid; ako ang bunso. Ang tatay ko ang nag-aruga at nagpa-aral sa amin. Narding ang pangalan niya; nagtrabaho siya sa paaralan. Bilib ako sa kanya dahil wala kaming narinig na kahit anong masamang salita tungkol sa aming ina. Bukod sa lahat maka-Diyos at makatao ang tatay ko. Hindi niya pinalitan ang nanay ko, bagkus nagsilbi siya sa simbahan na siyang nagpapalakas at nagbibigay ng pag-asa sa kanya.

Noong mga panahon na iyon, ako naman ay walang magawa dahil bata pa ako. Nang naging "teenager" ako, sumagi sa isipan ko kung nasaan na kaya ang nanay ko at kung ano ang kalagayan niya, masaya ba siya o mahirap ang pinagdadaanan niya? Natanong ko din na bakit wala kaming "family picture," kailan kaya kami magkakaroon ng “family picture?” Tuwing pupunta ako kasi sa bahay ng mga kaibigan at kaklase ko ay nakikita ko ang mga naglalakihang litrato ng pamilya nila. Hindi ako naiingit subalit nagdarasal ako na sana magkaroon din kami ng “family picture.”

Lumaki ako na gaya ni Tonyo sa nabasa kong libro na pinamagatang "O.C.W. A Young boy’s Search for his Mother." Sa kuwentong ito nasasalamin halos ang mga pinagdaanan ko sa buhay. Nabarkada din kasi ako sa mga batang kalye sa Maynila at sa mga mapupusok na kaibigan ko sa lalawigan. Kung anu-anong bisyo ang aking natutunan. Nalampasan ko ang lahat ng iyon.
Kapag sumapit ang alas nuwebe ng gabi at wala pa ako sa bahay ay pinagsasarhan na ako ng pinto. Tulog man sila o gising hindi ako pinagbuksan ng pinto para maging parusa sa akin. Ang ginagawa ko ay tumambay ng magdamag sa katayan ng baboy, baka o kalabaw. Sa madaling salita sa matadero ay naging helper ako, boy o utusan. Naisip ko siguro kung nandito lang ang nanay ko hindi ako ganito. Iyan ang lagi kong sambit pag naiisip ko ang kalagayan ko. Hindi naglaon nakatapos ako ng pag-aaral sa "high school.”

Pagtuntong ko ng kolehiyo natanong ko kung mabuo pa kaya ang pamilya namin at magkaroon din kaya kami ng "family picture"? Nang makatapos ako ng pag-aaral ay may isang anak na kami ng nobya ko na di naglaon ay siya rin ang asawa ko ngayon at sa paaralan din siya nagtatrabaho. Magtatatlo na aming anak nang biglang dumating at bumalik sa amin ang nanay ko. Mahina siya kasi naistrok siya at pinabayaan ng kinasama niya. Nang malaman ng aking ama ang kalagayan ng aking ina ay nagpasya siyang tanggapin muli at alagaan ang aking ina. Pagkaraan ng sampung buwan, nakarekober ang nanay ko. Nakakakwentuhan namin siya. M insan bigla na lang papatak ang luha niya at sabay sabing “patawad mga anak ko,” dahil inaalagaan namin siya pero siya hindi niya kami naalagaan. Naalala ko rin "yung mga nag alaga sa akin nung panahon na wala siya, marami akong nanay pero wala akong ina. Ito ang aking sinasabi sa mga kaibigan ko noon.

Hindi nagtagal nagkaroon din kami ng "family picture." Iyon nga lang nakatayo kaming lahat at si nanay ay nasa kabaong. Samantala, si Tatay ay patuloy pa rin sa pagbibigay ng kanyang sarili ng pagiging kaibigan at ama. Naroroon pa rin sa paglilingkod sa simbahan. Sa edad na pitumpu’t apat naroroon patuloy pa rin siya sa kanyang pagiging gabay sa amin. Sa ngayon nagiging paraan kong makapiling ang tatay ko sa pamamagitan ng pagbubukas ko ng isang libro kung saan masusumpungan ko ang larawan ng tatay ko.
Ikaw, nasasalamin ba ng binabasa mo ang buhay mo?
Sabay nating dasalin ang Ama namin.
Ama namin, sumasalangit ka, sambahin ang ngalan mo, mapasa amin ang kaharian mo, sundin ang loob dito sa lupa para ng sa langit, bigyan mo po kami ngayon ng aming kakanin sa araw-araw. At patawarin mo kami sa aming mga sala, para nang pagpapatawad namin sa mga nagkakasala sa amin. At huwag mo po kaming ipahintulot sa tukso at iadya mo po kami sa lahat ng masama.
Sapagkat sa iyo nagmumula ang kaharian, kapangyarihan at kaluwalhatian, ngayon at magpakailanman , amen.

Padre Pio on Anxiety

www.apostleshipofprayer.org

Maging Daan ng Pagpapalaya

Ngayon ang bisperas ng paggunita ng Pagdedeklara ng Batas Militar noong 1972. Tatlumpu’t walong (38) taon ang nakaraan nang maranasan ng sambayanan ang bangungot na ito at marami ang nais na lumimot dahil sa mga masasamang naging dulot nito. Kaya bihira na itong binabanggit. Marahil kakaunti na lang ang nakakaalam sa inyo nito dahil malayo ito sa inyong karanasan. O kaya, talagang wala nang nakaaalala dahil madali raw makalimot ang mga Pilipino.

Samantala, may manaka-naka pa ring nagtatanong –“E, bakit nga bang dapat itong maalala?

Maraming historyador, manunulat, makata at iba pang mga pantas ang nagsasabing ang panahong ito ang maituturing na Panahon ng Kadiliman o Dark Ages ng Pilipinas, dahil nawala ang kalayaang tinatamasa nito sa matagal nang panahon. Sa isang bagsak ng batas na madaliang itinalaga, namatay ang ilaw ng kalayaang tinatamasa ng mga Pilipino. Ang mga pahayagan, radyo, sine at ano mang uri ng media ay hawak at kontrolado ng mga kinauukulan. Bawal na ang magsalita ng masama laban sa pamahalaan. Bawal ang magpahayag ng sarili, bawal ang magpagabi, bawal ang magsulat sa mga pader. Bawal dito, bawal doon. Kung anu-anong bawal ang lumaganap noon. Sa pagkawala ng KALAYAAN, doon nadama kung gaano ito kahalaga.

Ano nga ba ang kalayaan? Ang akala ng iba, ang pagiging malaya ay ang kakayahang gawin ang lahat ng nais mo, kahit saan at kailan mo gusto. Subali’t kung hihimayin ang salitang ito, naroon ang KA na ang ibig sabihin ay may kasama, maaaring tayo o ibang indibiduwal, at ang salitang LAYA o freedom o pagkawala o pagkahulagpos. Sa gayon, ang kalayaan ay hindi pansarili lamang, kaakibat nito ang kapwa. Ang pagiging malaya ay hindi lang para sa sarili kundi pagkilala rin sa kalayaan ng iba. Ang pagpapalaya ng sarili ay pagpapalaya rin ng iba.

Paano nga ba natin isinasabuhay ito? Paano natin ginagamit ang kalayaan? Ginagamit ba natin ito para sa kapwa lampas sa sarili? Ginagamit ba natin ito upang magawa ang nararapat at tama? Ginagamit ba natin ito upang ipahayag ang katotohanan o para ipagkalat ang kasinungalingan? Ginagamit ba natin ito upang bumuo o gumiba ng pagkatao ng iba ? Ginagamit ba natin ito upang huwag gawin ang kaya dahil hawak naman natin ang buhay at sarili ? O ginagamit ito upang maipahayag at maipakita ang ating “pinaka” – galing at lakas?

Sa iba’t ibang pagkakataon, tayo’y hinahamong maging mabuti at karapatdapat na behikulo ng kalayaan. Handa ba tayo sa tawag na ito ? Kaya ba nating panindigan ang kaakibat nitong pagpapakasakit? Winika nga ni Mohandas K. Gandhi ,ang dakilang bayani ng India, “In order to be independent and free, we must prove ourselves worthy of it.” Kung minsan,nasasayang ang kalayaan dahil nabubusabos, naaabuso o kaya’y napapabayaan ito. Kaya’t makararanas at makararanas tayo ng kawalang kalayaan, hangga’t hindi natin ito pinagyayabong at pinangangalagaan. Ang kalayaan ay hindi ibinibigay, ito ay ipinaglalaban. Ang kalayaan ay para lamang sa mga matatapang na kayang yakapin ang kakambal nitong pananagutan. Ang ayaw ng pananagutan ay nanatiling may piring ang mata at nakagapos ang kamay at paa.

Manalangin tayo:
Panginoon, alam naming pumapasok Ka sa daloy ng kasaysayan. Ikaw, na nag-alay ng buhay upang kami’y lumaya sa kasalanan. Nawa’y maging karapatdapat kami sa pagpapalaya Mong ito. Nawa’y kami’y Iyong maging mata upang makita namin ang katotohanan; Iyong tenga upang marinig namin ang daing ng aming kapwa; Iyong bibig upang maipahayag ang katotohanan; Iyong kamay at paa upang kumilos tungo sa ikabubuti ng lipunan. Nawa’y magamit namin ang kalayaang Iyong alay tungo sa pagpapalaya rin ng aming kapwa. Amen.


Estela Banasihan
Guro, Araling Panlipunan II at III

A RESPONSE TO A CALL

For four months now, I have been living at Arvisu House as a Jesuit candidate and doing my own discernment; a discernment governed by structures and, more importantly, filled with silence and prayer; a discernment done as a way to know what God is calling me to be---a call that might have been ignored for so long; a possible invitation to embrace the religious life as a Jesuit priest.

For almost four months now, I have never had a chance to sleep at night for more than six hours straight. I usually have to wake up at 5:00 AM and go to bed at around 11:30 PM. I have only been to the movies thrice. I have only been to the mall 5 to 6 times. I have only had five dinner parties with friends which used to be almost a weekly activity. I have never had a chance to come home later than the curfew time at 6:00 PM except on Fridays and Saturdays. I have never had a chance to go out on my own or with friends during weeknights. I have never seen any television shows. And I have only watched one UAAP basketball game this year.

I have been feeding Georgy and Daki, our two beautiful dogs as well as the fish in the aquarium every single day. I have been washing heavy pots and pans which, ironically, has become my favorite workout activity. I have been helping out in cleaning the house and the bathrooms every Saturday. Sometimes, on Saturdays, too, I have to wake up at 3:30 AM and head to Marikina Wet Market to do the weekly marketing.

The list never seems to end.

It wasn’t an easy decision to finally acknowledge this call. To respond to this call means having great courage to go out of my way and leave my comfort zone and to conquer the fear of giving up and losing a lot of things that matter most to me---family, friends, relationships, time, etc. To have this courage means to learn to let go of these things despite many uncertainties that await and just trust in the Lord that he will take care of everything.

Secondly, to respond to this call means knowing God and establishing a rather personal relationship with Him. I am very much aware that this entails knowing myself first as well as opening myself to Him by acknowledging my gifts, strengths and abilities. On the other hand, it also means humbly accepting my own inadequacies and incapacities and unworthiness. But though it is good to acknowledge these things, I have long since realized that God does not measure my worth based on the things that I do not have but on what I have instead. It doesn’t matter if I am weak because it is God that will give me the strength. It doesn’t matter if I’m imperfect but what matters is to use my imperfections to challenge myself to do more. Having these inadequacies, incapacities, or imperfections does not make me less deserving of God’s love than others. Acknowledging these things is true self-knowledge—regarding myself as God sees me.
Lastly, to respond to this call means acknowledging that desire to follow Him, serve Him and love Him. In Arvisu, we have different family backgrounds and social status, different skills and talents, different political views, different attitudes and values. We get pissed off with each other. But despite these, we learn to allow God to speak to us through each other, through our indifferences and peculiarities. We also question a lot of things and, sometimes, we complain. We overly get tired because of the never-ending demands. We argue a lot. We struggle with so many things. We commit mistakes. But, nevertheless, we willingly and obediently follow the formation process and find meaning even in the smallest of things. It is basically our desire to seek and respond to God’s love that keeps us aflame.

At this point, it is so premature to assume that I will, indeed, embrace a religious life by becoming a Jesuit priest. One certain thing is that there will be a lot of consolations and desolations. There will be a lot of challenges. There will be a lot of issues to deal with. But it is the courage, the openness, and the desire to love Him that will keep me going.

I can also say that I still do not completely understand the full meaning of “calling.” And I don’t think I will be able to do so. What I know is that I am very much inspired to respond to God’s invitation to follow Him, serve Him, and love Him. I am here because I have chosen to love Him back despite the fact that I can only give love Him as much.

I may be responding to a call that is very much different from yours----my dear students. As students, you may be called by God to be diligent in your studies; to prioritize your academics more than anything else; to always find meaning in the tons of requirements that you are asked to submit; to never cease to learn new things and apply them to real life experiences; to be a genuinely good friend; to be a compassionate classmate; to be a loving and obedient son; to be a good role model to the younger students; to be a responsible class or org officer; to comply with the rules set by the school; or to simply show respect for others.

What is God calling you to be? Have you stopped lately to listen to this call? How have you responded to this call?

“Lord, give us the courage to accept the things that you desire for us. Give us the openness to accept our incapacities, inadequacies, and imperfections. Help us not to dwell on these things but instead, use these things to serve You and love You. Grant us the humility to accept that it is only You who is perfect. Finally, keep the desire in our hearts burning so that we are able to love You and follow You no matter where You will lead us. Amen.”


Lloyd V. Sabio